زیاد هستند نظریه پردازان و روانشناسانی که به افراد توصیه میکنند برای خودت زندگی کن و فقط خودت را دوست داشته باش از با خودت تنها بودن لذت ببر.من منکر درستی این موضوع نیستم اما‌دوست داشتن...دوست داشته شدن...مگر میتوان از کنار این دو ساده گذشت؟ کم ندیدم افرادی را که محتاج لحظه ای تعلق خاطر کسی را داشتن هستند،چگونه میتوان لذت این دو را نادیده گرفت و اثرش بر سلامت روان و جسم را انکار کرد.
اما ...همان طور که دوست داشتن و دوست داشته شدن عامل آرامش و بالا رفتن مقاومت است ، بودن تنها یکی از آنها خانمان سوز است روح را مستهلک میکند و جسم را فرسوده...
خیلی ها هستند که خوب بلدن دوست داشته بشن ،یعنی از همه توقع دارن که بهشون محبت کنن و با کوچکترین حرفی نا امید و سرخورده میشن اما هیچوقت به این فکر نکردن که اطرافیانشون هم همین نیاز رو به صورت متقابل دارن اینا شخصیت های سلطه گرن
گروهی هم هستن که فقط بلدن دوست بدارن یعنی فقط بلدن سرویس بدن و هیچوقت در روابط مختلف خودشون رو نمیبینن اینام شخصیت های قربانی دارن یعنی پله میشن برای بالا رفتن بقیه
پس اگر کسی را یافتید که هم خوب دوست میداشت و خوب دوست داشته میشد ...ساده از کنارش عبور نکنید.
با یه مثال ساده جان مطلب رو براتون باز میکنم...
وقتی میخوای هوای خونه عوض بشه یه پنجره رو باز میکنی، هوا دست و پا شکسته عوض میشه اما وقتی دوتا پنجره رو به روی هم باز میشن اون وقت اکسیژن خونه رو پر میکنه و یه نفس عمیق خیلی میچسبه.
وقتی دوست داری و دوست داشته میشی انگار دوتا پنجره رو به هم باز شدن و روحت داره نفس میکشه
بر خلاف اونایی که میگن واسه خودت زندگی کن من میگم واسه خودت هم که شده دیگران رو دوست بدار و بزار دوست داشته باشی .
خودتو رها کن ...
بزار این حس تمام وجودتو پر کنه
اونوقت میبینی که خیلی چیز های ساده به نظرت لذت بخش هستند
به آدمای دورت توجه میکنی بدون اینکه اونا بهت توجه کنن
به فکر خوشحال کردنشون هستی بدون اینکه اونا توقع داشته باشن
و از حرف های آدم‌الکی های دورت اصلا ناراحت نمیشی...
