یک روز خوب می آید .
روزی که با رنگ ناخن هایمان ، دماغ های چسب خورده یا نخورده مان ، ازدواج های نکرده در بیست و چند سالگیمان ، موهای بلند یا کوتاه ، آبی یا مشکیمان قضاوت نمی شویم . روز خوبی که حرف هایمان زیر سرپوش آهنی احتیاط نمی گندد . یک روز خوب می آید . روزی که دلواپس سوال های مطرح نکرده مان در مورد مسائل شخصی زندگی دیگران نیستیم . روزی که جای نقد یا تمجید از نوشته هایم در مورد رنگ رژلبم دیدگاه دریافت نمیکنم !
یک روز خوب که درک کنیم همه مثل ما ، مادرمان ، برادر و پدر و خواهرمان لباس نمی پوشند و حرف نمی زنند و فکر نمیکنند و اگر کسی زندگیش با ما فرق داشت شبیه یک کشف جدید تا کمر از پنجره ی حریم خصوصیش نرویم داخل.
عزیزم میخواهم بگویم تو مسئول لاغر بودن ، چاق بودن ، دماغ گنده یا عملی ، لب های باریک یا تزریقی ، پرایدسفید یا ماتیزمشکی داشتن کسی نیستی. تو مسئول نگرانی برای دختر بیست و پنج ساله ای که مدرک کارشناسی ارشدش را بیشتر از شوهر کردن دوست دارد نیستی . تو مسئول دلواپسی برای رنگ مبلمان خانه ی سرور خانم که هیچ با دیوارهای خانه اش ست نشده نیستی !
باید روز خوبی بیاید . روزی که ما مسئولیت زندگی خودمان را سفت بچسبیم . کتاب های نخوانده و رویاهای فردایمان را سفت بچسبیم . به فرهنگ قضاوت نکردن و بدگویی نکردن سفت بچسبیم .در آخر هم به قول دکتر هولاکویی عزیز به بهانه ی حقیقت و رک بودن نمی توانیم به حریم شخصی دیگران تجاوز و اظهار عقیده کنیم.
این مطلب رو امروز تو تلگرام خوندم مثل بقیه مطالب تلگرامى عجیب شعارى و زیادى روشن فکریه اما چیزى که جالب بود اینه که کسایى این پیام هارو بین خودشون رد و بدل میکنن و به به چه چه میگن که خودشون هسته اصلى پخش کردن این نوع نگاه ها هستن.
حرف هاى خوب نباید اونقدر دم دست باشه و دست مالى بشه که دیگه هیچ اثرى روى خواننده نگذاره.این فقط به تلگرام مربوط نمیشه به آدم ها هم نباید اینقدر همیشه حرفاى قشنگ زد که ارزشش رو از دست بده
مثل جمله عاشقتم یا دوستت دارم.
وقتی به خرس تو ماشینه دوستت بگى عاشقتم قطعا این جمله در برابر کسى که لیاقتش رو داره اون بُرندگى رو نخواهد داشت.
